VERPALE, Eriek


Co. 7

Geen foto wil ik van je dragen, geen brieven –

zelfs geen zakdoek die ooit jouw lippen vond:

niets daarvan wil ik bewaren, laat staan

in een verouderd vers als dit verdoken

tot het mijne maken

Maar het dunne stof, geschud

uit diepe mantelzakken, oud

speelgoed dat eens op je kamer stond,

of de beduimelde bril

– ik bewonder de dikke glazen –

Alleen dàt wil ik van je sparen.

Wat een ander niet krijgen wil

zal ik van je hebben:

Het hoogste bod zal de wereld

niet eens verbazen.


Zeg nooit

Zeg nooit dat je het niet hebt geweten,
nooit dat je van mijn liefde geen teken vond:
mijn leven lang heb ik ermee volgekregen
u neer te schrijven of uit te leggen,
de onrust, die me naar de adem stond.

In kroegen en parken, op godvergeten plaatsen:
nooit heb ik gezwegen, maar integendeel altijd
bezig- hunkerend, of met bezwaard geweten.

Zeg dus nooit dat ik hieraan verstek liet gaan-

wanneer ik wég ben, dood, of door mijn kinderen
vergeten

zal het overal te lezen staan .


Verjaardag

Ze zouden mij een meisje sturen,
ik weet niet meer wie, maar
in ieder geval een meisje
om mijn verjaardag mee te vieren.
Dat hadden ze mij tenminste beloofd.
En dus haalde ik veel drank en vreterij in huis
en bereidde vele schotels. Bij het
Leger des Heils kocht ik zelfs nog
een afgedankte oude paardendeken:
ik verjaar in de winter moet u weten.
Maar heeft ú al een meisje gezien?
Ik niet.
En dat duurt nu al minstens
veertien dagen.


Ik ken de uitersten van de stilte niet

Ik ken de uitersten van de stilte niet

de kleine kamers waar het leven korter wordt

de verzamelplaatsen van het zwijgen..

- ik ken ze niet-

noch het einde van het lichaam waar warmte

ophoudt te bestaan; het ogenblik

waarop elk gebaar nog naar beweging reikt..

deze momenten zonder waarborg

waar rust het einde is en troost

de atlas van elk beroofd gebied

- ik ken ze niet-


Jaklien

In het huis alwaar ik woonde toen

hield ik de ramen goed gesloten

Geld had ik niet, en aldus van

het plezier verstoken

droomde ik ervan dat je bij me was.

Oud zonlicht viel door de ruiten

en wat op tafel stond

bleef onaangeroerd.

Alzo, dacht ik, wordt het verleden:

zonder veel omhaal

en met altijd warme kleren.