R
    É
    GNIER, Henri de 
    
      
    
      
    
      
  
| 
            
               
            
               de mon amour, c'est à l'eau lente qui m'écoute quand je me penche sur elle; si j'ai parlé de mon amour, c'est au vent qui rit et chuchote entre les branches; si j'ai parlé de mon amour, c'est à l'oiseau qui passe et chante avec le vent; si j'ai parlé c'est à l'écho. 
            
               triste ou joyeux, ce sont tes yeux; si j'ai aimé de grand amour, ce fut ta bouche grave et douce, ce fut ta bouche; si j'ai aimé de grand amour, ce furent ta chair tiède et tes mains fraiches, et c'est ton ombre que je cherche. 
            
               | 
            
               
            
               van mijn liefde, was het met het trage water dat naar me luistert als ik me erover buig; als ik gesproken heb van mijn liefde, was het met de wind die lacht en fluistert door de takken; als ik gesproken heb van mijn liefde, was het met de vogel die voorbijvliegt en zingt met de wind; als ik gesproken heb was het met de echo. 
            
               droef of blij, waren het je ogen; als ik iets hartstochtelijk heb liefgehad, was het je ernstige en zachte mond, was het je mond; als ik iets hartstochtelijk heb liefgehad, waren het je zoete lichaam en je koele handen, en is het jouw schaduw die ik zoek. 
            
               |