DE MONT, Pol
IJskristallen
Blankberijmd, vol ijskristallen,
praalt en prijkt de lange laan,
waarop bleke stralen vallen
van de volle blanke maan.
Op wat takken neer mag vallen,
bleek en blank, één straal der maan,
kaatsen honderd ijskristallen
vlammenpijlen door de laan.
Plots, als van de daken, vallen
winden, brallend, in de laan,
dat, alom, al de ijskristallen
wieglen, waggelen in de maan...
En mij dunkt, die ijskristallen,
waglend, wiegelend in de maan,
'k hoor ze klingelend, klangelend vallen,
'k zie ze vonkelend, flonkerend vallen,
in de lange, lange laan...,
tjankelend vallen, tjankelend vallen,
honderdtallen, duizendtallen
vallen, vallen, vallen, vallen
in de lange, lange laan.
Rondelied
Roza, willen wij dansen,
dans, Roza,
dans, Roza!
Vlecht cypressen om uwen hoed.......
Wie niet sterft voor zijn liefde, bemint niet goed! -
Roza, willen wij dansen,
dans, Roza zoet!
Roza, willen wij zingen,
zing, Roza,
zing, Roza!
Kent gij nog 't oude, mooie lied:
‘En al doofde de zon, ik vergeet u niet.’
Mag er de vreugde niet zingen,
dan zing 't verdriet!
Roza, willen wij wenen,
ween, Roza,
ween, Roza!
Ligt geen lijkje daar in uw schoot....? -
Is dat 't lijk van ons Liefde, eens zo machtig groot?
Roza, willen wij wenen,
ach, tot de dood....
Roza, willen wij zoenen,
zoen, Roza,
zoen, Roza!
Zoent gij ooit de ándre man,
onthou hem dat éne zoentje dan,
't zoentje, dat mij doen juichen
en wenen kan.
Ballerinen
Als een vlucht van mooie duiven, pauwestaarten, blank van veren,
Strijkend op een mollig grasperk, zacht, met zacht geroekedoe,
Als een golf van schuim, aanzwellend met een ruisen als van kleren,
Borlend, ziedend, bruisend, spattend, schitterblank naar d’oever toe,
Zó de zwerm der ballerinen, als zij, bij ’t gejoel der snaren,
In een licht wolk van tul de schermen komen uitgevaren.
Eérst een schomlen, traag, schoorvoetend, met heel teder handbewegen,
Dán een zweven, hangen, schuiven langs de planken, vederlicht;
Straks, een plotsling ópwaartwillen, of zij eensklaps vleugels kregen,
Hoog opzwaaiend blanke handen en met stralend aangezicht…
Nu, als zomervlinders, flidderfladderend rond rijpe rozen,
Zwenken zij, elkaar omarmend, grillig buitlend twee aan twee,
Of zij glijden, glibberen, gletsen, hakend naar het zoete kozen,
Met vooruitgestoken lippen, nippensvaardig, zoenensreê.
Somstijds, breed en breder slaan de armen uit, als waterminnen,
Buitlend op de rug der golven, ’t mondje zoenend elke baar,
Schijnen, wen haar jurkjes flappen óp en neer als grote vinnen,
Ze om te dartlen, als dolfijnen, speelziek wentlend, schaar bij schaar.
O die rappe, gladde benen! O die gladde, rappe tonen!
Sneller, lichter dan de lichtste en snelste tonen huplen zij…
Op ’t arpeggio van de vedel tekenen zij, die tovertonen,
Arabesken, - glijdend, glibberend, gletsend…als een zucht…voorbij…
Een lichtschijn
En droevig zit ik, in mijn eenzaamheid,
in hooploos nietsdoen. Al mijn uren dood ik
in ijdel snakken naar het eindlijk einde
des lange, droeve dags, naar 't eindlijk einde
des lange, droeve Winters, zelfs naar 't einde
des lange, veel te lange levens, dat,
zwaarder dan lood, zwaar als de smarten zelf,
weegt op mijn hoofd....
En onbeweeglijk zit ik,
mijn armen slap neerhangend nevens mij,
stom, onbeweeglijk, - als een dode die
nog enkel zien zou, - in mijn leuningstoel,
gedachtloos volgend, met stardroge blik,
de grote, gouden zonnevlek, die, langzaam,
o hooploos langzaam, als een reuzenkever
kruipt langs de muur, kruipt naar het venster heen,
en kleiner - kleiner, bleker - bleker wordt,
en wegzweemt, ongemerkt - weg in het niet...
De stilte trekt, op donzen voeten
De stilte trekt, op donzen voeten,
een stomme schildwacht, gans alleen,
door lege straten... Treurig groeten
de sterren door de nevels heen.
Lang was de dag en zwaar van zorgen...
Mijn hart is lam; mijn hersens moe...,
en dubbele zorgen brengt de morgen
misschien...; mijn ogen vallen toe...
En toch, - toch vindt mijn ziel geen ruste! -
Gelijk de zeemeeuw, afgedwaald
bij 't wilde noodweer van de kuste,
waar zij, om te azen, nederdaalt,
op klamme, half doorweekte schachte,
dwars tegen wind en waterslag
in, door- en voortvliegt heel de nachte
en voort- en doorvliegt heel de dag;-
zo wou, wat haar te pletter drukke,
aan laag en grof haar kluistren moog,
mijn ziel het al aan flarden rukken
en vliegen, waar zij nimmer vloog;
zo wou mijn ziel, de wreed geslagene,
ópwiekend hoog uit slijk en slam,
áfwerpen 't al te lang gedragene
slavinnenpak, en - als een vlam
óptongend boven mist en wolken,
uitspannen, groots, in 't groots azuur,
tot ogenlust van alle volken
mijn hemeldroom in zevenkleurig vuur. -
O kom met mij in de lentenacht
O kom met mij in de lentenacht!
Kom dwalen over de bloemenwei -
de roze sluimert, de sterre lacht,
in stille dromen wasemt de hei.
O kom met mij in de lentenacht!
Het leeft, en het hijgt en het mint daar al!
De loveren lispelen, het windje smacht,
en donkere wegelen lokken door 't dal.
O kom met mij in de lentenacht!
De heuvel glimt in de maneschijn, -
daar hellen ons hoofden te saam, zo zacht
en gans de natuur zal ons eigen zijn.
Nog op mijn lippen
Nog op mijn lippen gloeit,
door al mijn aadren schroeit
de kus, van uw lippen ontvangen…
Van zwoele moeheid hijgen nog
mijn longen, en reeds blaak ik toch
van nieuw en aldoor-nieuw verlangen.
Uw ogen zien mij aan…,
mijn ogen zien u aan…,
uw handen zoeken naar mijn handen…
Weer vlijt uw blonde hoofd zo teer
zich op mijn borst, en weer, wéér, wéér
mijn lippen op uw lippen branden.
Kan men dan dronken zijn
van zoenen als van wijn,
van zoenen, rood als rode bessen ?
0 wonneroes, zo godlik zoet !
0 vlammen in ’t verjongde bloed !
0 dorst, die ‘k, nooit gelest, wil lessen !
