ADONIS
New Testament
He doesn’t speak this language.
He doesn’t know the voices of the wastes—
a soothsayer in stony sleep,
he is burdened with distant languages.
Here he comes from under the ruins
in the climate of new words,
offering his poems to grieving winds
unpolished but bewitching like brass.
He is a language glistening between the masts,
he is the knight of strange words.
Song
Translated by Khaled Mattawa
Bells on our eyelashes
and the death throes of words,
and I among fields of speech,
a knight on a horse made of dirt.
My lungs are my poetry, my eyes a book,
and I, under the skin of words,
on the beaming banks of foam,
a poet who sang and died
leaving this singed elegy
before the faces of poets,
for birds at the edge of sky.
The New Noah
We travel upon the Ark, in mud and rain,
Our oars promises from God.
We live—and the rest of Humanity dies.
We travel upon the waves, fastening
Our lives to the ropes of corpses filling the skies.
But between Heaven and us is an opening,
A porthole for a supplication.
"Why, Lord, have you saved us alone
From among all the people and creatures?
And where are you casting us now?
To your other Land, to our First Home?
Into the leaves of Death, into the wind of Life?
In us, in our arteries, flows a fear of the Sun.
We despair of the Light,
We despair, Lord, of a tomorrow
In which to start Life anew.
If only we were not that seedling of Creation,
Of Earth and its generations,
If only we had remained simple Clay or Ember,
Or something in between,
Then we would not have to see
This World, its Lord, and its Hell, twice over."
If time started anew,
and waters submerged the face of life,
and the earth convulsed, and that god
rushed to me, beseeching, "Noah, save the living!"
I would not concern myself with his request.
I would travel upon my ark, removing
clay and pebbles from the eyes of the dead.
I would open the depths of their being to the flood,
and whisper in their veins
that we have returned from the wilderness,
that we have emerged from the cave,
that we have changed the sky of years,
that we sail without giving in to our fears—
that we do not heed the word of that god.
Our appointment is with death.
Our shores are a familiar and pleasing despair,
a gelid sea of iron water that we ford
to its very ends, undeterred,
heedless of that god and his word,
longing for a different, a new, lord.
/////////////////////////////////////////
…..
Après l’errance dans les villes
après les années qui ont fatigué mes épaules.
Je nous chante
chante nos enfances.
Je ne crois pas avoir vieilli. Je marche étranger,
ni plainte, ni consolation - amour et mort
se partagent le même ciel et j’exhorte
ceux qui viendront après moi
à éclairer
de leur corps les ténèbres.
…..
Je ne connais pas de limite
Pour mon sentier vêtu de vagues et de montagnes
Pour mon visage débordant d’échos
J’ai éteint dans le ciel des milliers de cierges blancs
J’ai dit à mes dents, à mes ongles bleuis:
fléchissez avec moi
capitulez à la vague et à son mugissement
Je leur ai dit de rompre les amarres
Qui me retiennent au dernier rivage
Je ne connais pas de limites
Pas de rivage dernier
…..
Chants de Mihyar le Damascène
…..
Le voici qui vient comme une lance païenne
dévastant la terre des écritures
répandant son sang
élevant vers le soleil ses blessures
Voyez-le revêtant la nudité des pierres
adressant sa prière aux cavernes
Voyez-le étreindre la terre légère.
…..
M’interroges-tu Alcinoos?
Veux-tu découvrir le visage du mort?
Tu demandes de quelles cimes je viens
Tu demandes quel est mon nom
Mon nom est Ulysse
Je viens d’une terre sans limites
que les gens ont portée sur leur dos
Je me suis égaré par ici
Avec mes poèmes je me suis égaré là-bas
et me voici dans la terreur et l’aridité
ne sachant ni rester/ ni revenir
M’interroges-tu Alcinoos
Veux-tu découvrir le visage du mort?
…..
|
Il est le vent qui ne bat pas en retraite et l’eau qui ne remonte pas à sa source. Il crée son espèce à partir de lui-même – il n’a pas d’ancêtres et ses racines sont dans ses pas.
|
grift op het voorhoofd van onze tijd tekenen van magie.
Hij is de wind die niet terugvalt, het water dat niet terugkeert naar zijn bron. Hij schept zijn soort, beginnend met zichzelf – zonder dat hij voorgangers heeft, hij wortelt in zijn eigen voetstappen.
|
Dood van een god
Een god van ginds is dood
gevallen uit de schedel van de hemel
In de verschrikking en de ondergang
in de wanhoop en verlatenheid
zal misschien de nieuwe god
oprijzen uit de diepten in mij
Misschien ja,
want de aarde is voor mij bed en echtgenote
en de wereld buigt zich
|
destroyed my throne, my courts and colonnades. And, borne over my lung, I roamed in quest, teaching the seas my rains, granting them my fire and incense-burner, and writing the time to come on my lips.
my frontiers, my land and indelible mark, and I have my peoples, who nurture me on their uncertainty and find their light
in my ruins and wings.
|
Ik heb mijn troon, mijn pleinen en hallen gesloopt. En ben op zoek gegaan, gedragen door mijn long. Ik onderwijs aan de zee mijn regen. Ik breng de zee mijn vuur en mijn haard En schrijf op mijn lippen de komende tijd.
Mijn grens, mijn aarde, mijn teken, Ik heb mijn volken die mij voeden met hun radeloosheid En bij mijn ruïnes en vleugels verlichting begeren
|
Het Andalusië van de diepten
Een Andalusië dat opstijgt vanuit Damascus
En het westen de oogst van het oosten brengt.
…..
Als een minnaar die uitbarst in opstandigheid
In de hartstocht van jeugd en verlichting
Stelt hij het Andalusië van de diepten in
Bouwt hij voor de wereld deze nieuwe tempel
En alle verten zijn een boek in zijn naam
En alle verten zijn gezang in zijn naam.