SULLY PRUDHOMME
    
      
    
      
    
      
  
| 
            
               
            
               D’un coup d’éventail fut fêlé ; Le coup dut l’effleurer à peine : Aucun bruit ne l’a révélé. 
            
               Mordant le cristal chaque jour, D’une marche invisible et sûre En a fait lentement le tour. 
            
               Le suc des fleurs s’est épuisé ; Personne encore ne s’en doute ; N’y touchez pas, il est brisé. 
            
               Effleurant le coeur, le meurtrit ; Puis le coeur se fend de lui-même, La fleur de son amour périt ; 
            
               Il sent croître et pleurer tout bas Sa blessure fine et profonde ; 
            Il est brisé, n’y touchez pas.
            
               | 
            
               
            
               werd door een waaiertik gespleten; amper werd die vaas beroerd: geen geluid werd er gemeten. 
            
               en ging de kleine wond onzichtbaar, feilloos, langzaam-zachtjes rond. 
            
               het bloemensap verdaan; wie twijfelt er nog aan; de gebarsten vaas, raak ze niet aan. 
            
               bij een lichte aanraking, ons hart; dan breekt vanzelf ons gemoed, de bloem van de liefde verstart; 
            
               welt uit de vaas een stille traan en groeit haar diepe, scherpe scheur; de gebarsten vaas, blijf er vandaan. 
            
               
            
               |