SCHOUTEN, Rob
    
      
    
      
    Vroeger
  
    
      
    Lang geleden, maar wel na de oorlog
  
- Want die ken ik slechts van horen zeuren -,
Die tijd die heette toen het heden nog,
Kon het navolgende octaaf gebeuren:
    
      
    'De huizen klappertandden met hun deuren,
  
In elke hoek zat een ontstellende Moloch
Jongens van mijn leeftijd te verscheuren
En aan mijn bed waakte een krom gedrocht.
    
      
    Sliep ik bij toeval in, dan kwamen de Harpijen
  
Om elk tot bloedens toe met mij te vrijen
En 's ochtends knaagde een enorme beverrat
    
      
    Aan alles wat ik op mijn lever had',
  
Omdat ik met het geld voor de collecte
Mijn potje voor dichtbundels spekte.
    
      
    
      
    Een schuilplaats
  
    
      
    Ik prevelde zonder geluk op straat
  
maar wat. Niemand nam er notie van.
Zwijgend hield ik mij op in een portiek.
    
      
    Heel waardevol dat alles overgaat.
  
Trams dreunden langs. Ergens schreeuwde een man.
Uit een luidspreker schalde dansmuziek.
    
      
    Waarvan ontdaan en zorgen om welk lot?
  
Conclusie noch ontraadseling. En hopen
doen we toch zeer vergeefs. Laat ons dan huilen.
    
      
    Daar stonden mijn gedachten stil bij God.
  
Juist brak een stapelwolk verrassend open
    en regende dat ik zou blijven schuilen.
    
      
    
      
    
      
    Transformatie’, 
    
      
    
      
    Dat het allemaal geest wordt, gloed en glans,
  
Niet iets heel anders maar getransformeerd
En dat wij daar in opperste balans
Tussen droom en moment – zo vreemd, zo meer
    
      
    Dan elk bedenksel, woord of beeld, geluid
  
Of stilte uit kan drukken; wij die vallen
Door ’t puin der tijd wevend aan dit tapijt,
Dit geestesrijk bevolkend met ons allen.
    
      
    Daar speelt nog onvergankelijk het kind,
  
De minnaar wacht onder zijn boom op haar,
De hemel spant een dag die net begint,
Onsterflijk zieken glimlachen ernaar,
    
      
    Zoals gedachten bij een dag stilstaan
  
Die uitgedoofd nooit meer voorbij kan gaan
    
      
    
      
    Windowshopping
  
    
      
    - Toch net iets anders dan een opblaaspop -
  
Hém kun je voor het toonzaaltje slecht zien,
    het is toch allemaal maar buitenland.
    
      
    Geen mens weet dat ze geen secretaresse
  
    thuis bij de multinational geworden is.
    
      
    
      
    Voor vijf vingers neemt ze graag op je plaats
  
en wijst gesmeerd elk de bekende weg,
bijpassende geluiden inbegrepen.
Je kunt het er zelf niet voor doen, meneer !