ADILOW, Alara

Er is geen vuur in poëzie.

Ik heb er lang naar gezocht, gezocht naar vuur en hamers.

Ik vond enkel weerspiegelingen in troebelheid

daar kun je geen vestiging van maken.

Ik vond in poëzie een wentelend uitdijen, een gevoel van ontspruiten.

Alsof ik een gewas was in taal. Alsof ik meer was dan een kist

vol vertogen opgeborgen in een lichaam.


//////////////////////////////////////////////////////////


In de grafkamers van de farao’s legden wij

elkaars tongen in elkaars mond

we gloeiden als pasgeboren vuurvliegjes en ontstaken

als een oerknal, werden een eeuwige blauwe kosmos.

Ooit waren wij lichamen, gestolen zonder rechten.

Werden lam van gin.

Uit de longen van de zangeressen stegen

ijlende paradijsvogels op.