TER HAAR, Gijs
Wie je ook bent
vandaag denk ik aan jou
stel me je adem voor
naast de mijne
het stille handelen
van je handen
de fluistering
in het papier van brieven
die ik nog bedenken moet
ik weet niet wat we zeggen dan
dat hoeft ook niet
als ik er maar op hopen mag
ik ben en blijf een dwaze man
Zo schept ze stilte
ik mag blijven, zegt ze, hoef niet te gaan
ze kleedt zich aan, schuift een bandje
op de schouder, schikt het haar
ik kan alleen maar kijken
in elk gebaar herschept ze zich
een kosmos die de hare is
de wereld spint zich om haar heen
ik mag in alles delen
terwijl ze potloodlijntjes zet
ik nog net mijn adem vind
vraagt ze of ik koffie wil
en blijf je eten
Le petit mort
We liggen in jouw bed, alweer
is het verlangen sterker dan wij samen.
Het zweet parelt in heet beamen
de natheid naast ons naakt zijn neer.
En weer is elke ruit beslagen,
wentel ik mijzelf in de overdaad
die met jouw lichaam samengaat
in tijdloos wederzijds behagen.
Dan stopt geheel en als bij toverslag
heel de wereld, ook mijn hart,
maar wij gaan sneller dan het geluid.
Wij wisselen onze wezens uit,
en elke vezel in mijn lijf verstart
voordat ik in jou sterven mag.
Binnen blijven
er is het licht op de lamellen
er is een buiten waar een vogel
fluitend van zich weten laat
ik hoor hem niet
dit is de kamer waar het zwijgen
grijnzend voor zich uit te staren staat
hier is een tafel die we deelden
in beelden die ik achterliet
daar ligt de as van ons vergaan
in de kast staan blanco boeken
en dit zijn toch echt mijn handen
van afgedragen vlees
hier staat de stoel waarop ik zit
met rafels aan mijn randen
al wat rest ligt in de hoeken
dit is wat ik vrees
Aanschouw mij hier
bezie en vrees dit buigend beeld
van been en bloed, dit scherend schip
van pezig vlees, hoe goed het oogt
een God gelijk, een Christus
aan een krullend kruis, een huis
van dwang en drift ontdaan
en los van dat
hoe alles valt of vallen zal
tot ruis vergaan, tot zelfs een naam
geheel onuitgesproken blijft
dat niets beklijft, alles rot
opgaat in een zwarter gat
maar bovenal
de huid nooit meer is dan een jas
waarin de last te lezen staat
die liefde heet maar leven laat
en dat niemand aandurft
mij de adem te benemen
Eventuele mijmeringen bij altijd op de loer liggende situaties achter Nederlandse voordeuren
laten we toch vooral binnen blijven
omdat er buiten niets dan stad ligt
steen om staal en dat er bloed vloeit
bij het leven weet ik ook al
dat er schapen zijn en wolven
daar wil je niet verblijven lief
daar dieft zich alles door de dag heen
ademt enkel aarde van een waardeloze weelde
er vallen vogels uit de lucht
een vrouw draagt vrucht van vreemde vaders
en op de akkers van weleer kraakt her en der
het kadaver van een kind waaraan de wind
zich speels vergrijpt
geen grond die hier nog heilig is
geen huid om in te schuilen
ik mis je lief je praat niet meer
je zit daar maar onfris te zijn
de kleine slaapt al weken door
en zelfs dit huis is niets meer
dan een hoofd om in te dwalen
maar morgen halen we het nieuws
Een baken is zij
Zij kan de kralen van dit leven
op een draad van liefde rijgen.
Geen tweede sieraad zo te krijgen
het is wat zij mij heeft gegeven.
Ik leer mijn koers en wend de steven
in een niet meer naar de einder neigen.
Elke storm is te ontstijgen,
tot boven alle lust verheven.
Zo staat haar naam in het woord geschreven
dat ze me meedeelt in het zwijgen
van taal die spreekt met zachte hand.
En leidt me zo naar het vasteland,
dat ze me aanbiedt als mijn eigen,
waar ik dan aanleg om te blijven.
Ontwaken
Als ik naast je wakker word
door zon die zich naar binnen baant.
En ik, mezelf al dood gewaand,
weer levend in jouw armen stort…
Als dan jouw je lijf het mijne raakt,
genot dat zo het geluk gelijkt.
Je lichtelijk langs mijn lendenen strijkt
met al je warm ontladend naakt.
Kan er verder niets bestaan,
niets kan delen in ’t moment,
wij zijn door niets te evenaren.
En alle minnaressen die ooit waren,
alle liefdes die ik heb gekend,
zijn als papier tot stof vergaan.
Dus voor altijd
Als elk schip van last ontdaan.
Dat vuur uit oceanen schiet.
Als elke stem een woord verbiedt.
Dan ga ik, lief, bij jou vandaan.
Als God van zijn pensioen geniet.
De aarde niet meer in haar baan.
Als niets nog nooit meer kan ontstaan.
Dan ga ik weg, maar eerder niet.
Ik kan niet gaan zoals je ziet.
Ik zou mezelf dat deel ontnemen
dat mij volledig laat bestaan
Zolang ik mij in leven waan.
Tot alle tijd dan is verdwenen
die ik met jou verglijden liet.