VAN HAUWERMEIREN, Rita

Stilleven

De spiegeldeurtjes trekken

een scheur in mijn gezicht

de scharnieren piepen

je tandenborstel is gekromd

de tandpasta versteend

het mondwater zwijgt

de amandelolie is ranzig

het dopje van het flesje verduurd

flosdraad rolt zich op als

een foetus in zijn cocon

het scheermesje scherpt de snee

de aluinsteen likt geen wonden

op de bovenste plank van het kastje

ligt een gevouwen A4’tje

het spatje rood

verhindert mijn kijken.

Vergeten

hoe hoog de muur

hoe diep het vallen

hoe dun het licht

hoe wankel het evenwicht

hoe zwart het wit

hoe broos de schelp

hoe onmogelijk

het afscheid.


Memento

De dag is zwaar als lisdodden.

We rusten in de rietkraag.

De lucht hangt als een donker deken

boven de bedding. Schoorvoetend

wandelt heimwee over de uitgeklede aarde.

De zon legt een schijn van terug-

keer over de rivier.

Wordt dit een dag van droefheid en

verdwaalde dromen ?

Ach, laten we lichter worden, troost

in onze armen sluiten en blijven

oefenen in gemis

buigzaam als het riet.

Had ik maar

je knikkers bewaard in een kistje

je haarlokken in een bokaaltje

had ik maar een foto van je

meegenomen naar Montmartre

de kunstenaar op het plein gevraagd

om een paar penseelstreken

had ik maar je fietszadel wat lager

gezet de stuurpen vastgeschroefd

had ik maar een woord gevonden

om jouw zin mee te beginnen

maar ik lig gekruld als een komma

in jouw leegte

Tussen wieg en graf

Tussen wieg en graf

wil ik blijven

in de langzame schoot

van de stroom

in de ring zonder

begin of einde


Brief

Niets zo teder als

een coryfee van zwijgen

geen taal zo stil als

het blank van het blad

wie haar liefheeft benadert haar

met zachte meetkunde

als iets dat op een dag

onder de deur schuift

in een witte envelop.