HOORNE, Philip

Schemertijd

Elke avond voor het slapen gaan keek ik onder
mijn bed naar niets anders dan stof en leegte,
wachtend op een magere maniak met een aks
die mijn kindertijd voortijdig zou beëindigen.

Later wilde ik een strak laken onder mijn voeten
en nog later trokken mijn ogen op de drie muren
die mij omringden loodrecht ingebeelde lijnen
van het balatum naar het plafond en terug.

Een rookmachine spoot de lichtheid onherkenbaar,
maar ik zag ze wel, de op en neer dansende spoken.
ik kneep mijn ogen en mijn lichaam dicht. Nu nog
pleegt men mij te noemen: zonderling, gesloten.


Vogeltje

Een vogeltje overreden,

over een vogeltje gereden.

Het zat daar midden op de weg

wat lam in kop en leden

en deed niet wat vogeltjes doen

als een auto komt aangereden.

Achteruit in de spiegel stoof het op,

nieuwe avonturen in 't verschiet.

Hoera, het leefde, want

dooie vogeltjes vliegen niet.

Alsof de streling van mijn chassis

het weer tot leven had gewekt

met vleugeltjes aan elke zij.

Dit dringend eens herhalen

met een hond en God

met mij.